„Najpiękniejszy uśmiech ma ten, kto wiele wycierpiał”

Podczas pobytu w szpitalu odzyskałam nadzieję, nadzieję na życie z mniejszym bólem. Mogłam przeżyć dobę bez opioidowych leków przeciwbólowych, wystarczył tylko Ketonal. Rozpoczęłam terapię u pani psycholog. Na początku września pojechałam na wakacje do Kołobrzegu, gdzie spędziłam czas z przyjaciółką i Jej rodziną. Wszystko zaczęło się dobrze układać. 

Po powrocie z Kołobrzegu rozpoczęłam rehabilitację. Niestety, to była zła decyzja. Rehabilitacja nasiliła ból, opuchliznę i zasinienie. Nie poprawiła sprawności ręki. Z każdym kolejnym ćwiczeniem ból narastał. Pani doktor zaczęła poddawać w wątpliwość trafność postawionej diagnozy. Stwierdziła, że po takim czasie, w zespole Sudeck’a nie może występować opuchlizna. Byłam zła, zrezygnowana, zrozpaczona. W mojej głowie, pojawiły się setki pytań. Jak to zła diagnoza? Jak to nie Zespół Sudecka? To niemożliwe. Przez rok diagnozowali chorobę, leczyli ją już przez półtora roku i teraz mówi mi, że najprawdopodobniej się pomylili. Wyszłam bez słowa z gabinetu i podjęłam decyzję, że pojadę do lekarza, który specjalizuje się w leczeniu zespołu Sudeck’a. Termin wizyty miałam wyznaczony za kilka dni.